Wspomnienia... pastuch

leo

Chłopiec z miasta i wakacje za jeziorem

Chłopiec ma 10 lat. Właśnie ukończył trzecią klasę podstawówki. Nie było wtedy na świadectwach tzw czerwonych pasków bo jako absolutny prymus musiałby mieć co najmniej potrójny. Ma za to co najmniej potrójny kompleks. Jego podręczniki to obraz skrajnego ubóstwa, zaplamione, pozakreślane i wystrzępione, przeważnie nawet nie z drugiej ręki. Tak by chciał mieć nowe, w przylegających okładkach, pachnące drukarską farbą.

I oto do czwartej klasy będzie je miał. Mama wraca z targu z wiadomością. Rozmawiała z Gospodarzem, który chłopaka na miesiąc przygarnie. Niedaleko bo to wieś za jeziorem, raptem dziesięć kilometrów od domu, czyli dokładnie tyle, ile lat ma chłopak. Będzie przez ten czas pasał pięć krów. Do pomocy pies Łajka, duży mieszaniec, który umie wszystko oprócz typowego "zaganiania". Od niego chłopak nauczył się, że na krowim ogonie można piaszczystą wiejską drogą z pastwiska spory kawałek, uczepiwszy się krowiego ogona, przewieźć się na sztywnym i ciężkim podgumowanym płaszczu.

Gospodarz jest po weselu córki. Nietypowo. Zwyczajowo powinno to być po żniwach, ale wtedy już za bardzo "będzie widać". Młodzi w obecności chłopaka są dość swobodni w aluzyjnych wypowiedziach, a on w sadku za domem jest świadkiem podpatrzonego czegoś, czego dotąd się wprawdzie domyślał, ale nie dowierzał, że to naprawdę "tak" się odbywa. Nie dowierzał, że on jej takie coś może robić. Miał dziesięć lat dopiero...

Za domem stał zdezelowany, zardzewiały rower. Na nim w niedzielę chłopak mógł pojechać do Żnina, piaszczystą ścieżynką wzdłuż jeziora. Techniczny stan wehikułu pozwalał tę trasę pokonać przez niemal godzinę bo pech chciał, że to zawsze wypadało w pogodę deszczową przy ciągnącym od jeziora wietrze. Pogoda na pastwisku raczej ważna nie była. Tam bowiem toczyło się życie towarzyskie. Obcy, i to "z miasta" w sposób oczywisty budził zainteresowanie miejscowych łobuziaków. Można było dać mu popalić i pokazać, kto tu się liczy, ale koncyliacyjne zdolności chłopaka spowodowały, że czas z nimi spędzał głównie na grze "w noża" zwanej tam "w pikuty".

Powód dość przyjaznego traktowania obcego był jeszcze jeden. Wieś, a był to rok 1958, nie była jeszcze zelektryfikowana. Do miejscowej remizy strażackiej raz w miesiącu zajeżdżało objazdowe kino. To było prawdziwe święto wsi. Wyświetlano zawsze dwa filmy fabularne. Nie pamiętam, jaki był drugi tytuł, ale jeden z filmów to było "Odette S 23". Kompletny knot, ale w czasach sprzed telewizji atrakcją było wszystko, co się na tej białej płachcie ruszało. A tego chłopaka w oczach miejscowych łobuzów nobilitował fakt, że kinooperatorem był jego starszy kuzyn, który na tę salkę zastawioną długimi drewnianymi ławkami wpuścił go bez biletu.

Pół wieku później chłopak w miejscowym piwnym barze zauważył jednego z ówczesnych kompanów od pastwiskowych zabaw dziesięciolatków. W pierwszym odruchu chciał do niego podejść. Pogadać, ale o czym? Odpuścił.